انتظار...

بعضیا مثل شعرند یه شعر نو ... باید قشنگ خوندشون... حسشون کرد بعد حفظشون کرد...

باهاشون یخ کرد ...

داغ شد ...

نمیشه یهویی هضمشون کرد...

باید اهل باد و بارون و مه بود ...

اهل خواب و خیال بود..

خیلی که بخوای باهاشون با منطق باشی بال می زنن و می رن ....

این که به کجا .....

درست مثل لحظه ای که از خواب بلند می شی و تو حال و هوایی رویایی هستی که داشتی می دیدی

و نباید خیلی دقیق به مغزت فشار بیاری که چی داشتی می دیدی چون یهویی همش می پره و می ره ....

خدا آدما رو نیافریده ... انگاری سروده ... نه یک بار ... هر بار

یادت نره تو ترنم یک رباعی در لبان خدای ... پس زیبا بدرخش