انتظار...

حرف هایم تا گوش ماهی می رسد.

مرغ های دریایی سرگردان هر یک کلمات کالم را با خود تا دور دست ها می برند 

و آن بالا بر آبی دریا پرتشان می کنند.

حالا دیگر کلماتم حروفی پراکنده اند که هر یک به سویی می روند.

ناگهان موجی بلند از راه می رسد و دیگر هیچ حرفی باقی نمی ماند!

سکوتم ابری می شود و نگاهم بارانی 

دوباره کلمات می آیند، این بار طعم ذوق

آنها از هر چه محال است عبور کرده اند

نمی دانم من دریا شده ام یا دریا من ...