به نام خداوندی که داشتن او جبران همه نداشته های من است
میستایمش ، چون لایق ستایش است .....
.
.
.
به من بیاموز ، دوست بدارم کسانی را که دوستم ندارند
گریه کنم برای کسانی که هیچگاه غم مرا نخوردند
لبخند بزنم به کسانی که هرگز تبسمی به صورتم ننواختند
و عشق بورزم به کسانی که عاشقم نیستند ....
مولا تو آهنگ بلند کهکشانی
فرا خود گوش کن باری زمانی
اگر گوشی فرا داری بر چنگ
چه جز نام تو می گوید به آهنگ
علی جان مولا جان
منم به قبله رو کنم
به عشق روی او کنم
اقامه صلات را به گفتگوی او کنم
زحج و بیت بگذرم
طواف کوی او کنم ...
آنچه آموخته ام بردگران نیز نکو آموزم
شمع راه دگران گردم و با شعله خویش
ره نمایم به همه گر چه سرپا سوزم
من شدم خلق که مثمر باشم ....
نه چنین زائد و بی جوش و خروش
عمر بر باد و به حسرت خاموش
ای صد افسوس که چون عمر گذشت
معنی اش فهمیدم
حال می پندارم هدف از زیستن
من شدم خلق که با عزمی جزم
پای از بند هواها گسلم
پای در راه حقائق بنهم
با دلی آسوده ،
فارغ از شهوت و آز و حسد و کینه و بخل
مملو از عشق و جوانمردی و علم
در ره کشف حقائق کوشم
زره جنگ برای بدو ناحق پوشم
ره حق پویم و ره حق گویم و بس ... حق گویم
آن کسانی که نمی دانستند ، زندگی یعنی چه؟ رهنمایم بودند
عمرشان طی شد بی ارزش و بیهوده و مرا می گفتند: که چو آنها باشم
که چو آنها دائم فکر خودمان باشم
فکر تامین معاش ، فکر ثروت باشم
کس مرا هیچ نگفت زندگانی کردن
فکر خود بودن و غافل زجهان بودن نیست
من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت ...
•
