می خوانیم ات، نسل به نسل و پشت به پشت.
پر از ادعای انتظار و بغض چشم به راهی،
نیمه های شعبان را جشن می گیریم و به خود می بالیم
بابت ریسه ای لامپ که برای نور مطلق جهان به کوچه ای کشیده ایم!
چه حقیریم و کوته بین.
و چه غریبی تو که پس از قرن ها هنوز، یاران خود را نیافته ای.
کاش دعاهای فرج مان از دل بر می آمد
تا به گوش مبارک ات می نشست و پرده ای غیبت فرو می افتاد.
خداوندا، دلتنگ ام.
دلتنگ هر آنچه با عشق به من دادی
و من مغرورانه ندیدم و از کنارش گذشتم
و دلتنگ تر برای همه ی آنچه با محبت به من گفتی
و گستاخانه خود را به نشنیدن زدم.
مرا به آغوش خود راه بده که سخت محتاج مهر و آرامش توام.
حرف هایم تا گوش ماهی می رسد.
مرغ های دریایی سرگردان هر یک کلمات کالم را با خود تا دور دست ها می برند
و آن بالا بر آبی دریا پرتشان می کنند.
حالا دیگر کلماتم حروفی پراکنده اند که هر یک به سویی می روند.
ناگهان موجی بلند از راه می رسد و دیگر هیچ حرفی باقی نمی ماند!
سکوتم ابری می شود و نگاهم بارانی
دوباره کلمات می آیند، این بار طعم ذوق
آنها از هر چه محال است عبور کرده اند
نمی دانم من دریا شده ام یا دریا من ...
بعضی ها به پای هم پیر میشن و بعضی ها بدست هم
خدایااااا
روزها می گذرد و من در پیچ و خم جاده های زندگی گیج و مبهوت گام برمی دارم
من در این خستگی تنها به کمک کورسویی از نور امید تو گام بر می دارم
من می دانم که چاره ای جز رفتن نیست و می روم
اما خدایا بدان تنها به امید تو می روم پس تنهایم نگذار
میدانم بنده ی غرق گناه توام اما هیهات
از آن دل رحیم تو که مرا تنها بگذارد ....
•
